.::Şişko Nuri Lakaplı Yeşilçam Sanatçısı Sıtkı Sezgin Hayatını Kaybetti::.

Değerli Yeşilçam emekçisi Sıtkı Sezgin, tedavi gördüğü hastanede hayatını kaybetti.

Reklamlar

.::Değerli Sanatçımız Yılmaz Şerif Anlatıyor: ‘En büyük sıkıntımız bonoları kırdırıp geçinebilmekti. Maddi imkânı olan prodüktörler haricinde, Türkiye’de filmler bölge işletmecilerinin senetleri sayesinde çekilmiştir.’::.

Değerli sanatçımız Yılmaz Şerif‘le geçen ay çok kıymetli bilgiler barındıran bir röportaj gerçekleştirmiştim. Filmimin festival süreçlerinden dolayı ancak vakit bulup düzenleyebildim.

Röportajın gerçekleşmesine vesile olan değerli sanatçımızın oğlu İsmail Şerif‘e, ardından yılların birikimini bu kadar içten cümlelerle bizlere aktardığı için, Yılmaz Şerif ağabeye çok teşekkür ederim.

Keyifli okumalar…

1) Çocukluk yıllarınızdan kısaca bahseder misiniz? Sanata ilginiz hangi yaşlarda başladı?

1946 yılında Adana’da doğmuşum. Kendimi tanımaya başladığım yıllarım amcalarımın yazlık halk sinemasında mahalleli arkadaşlarımla gündüzleri saklambaç-topaç çevirme ve kovboyculuk oynayarak geçti. Yazlık sinema salonundaki tahta sandalyelere pek zarar vermeden oynardık. Akşamları ailece hangi film oynuyorsa onu izler, perdede görünen insanları perde arkasında zannederek onları arardım. Zaman içerisinde arkada kimsenin olmadığını ve yansımayla perdede oynadığını anladım. Oyuncu olacağım düşüncesi ilk kez yazlık sinemada başladı. Ev sinemaya yakın olduğu için her gece gider ve aynı filmi defalarca büyük bir keyifle izlerdim. 9-10 yaşlarında başlayan sinema aşkı beni oyunculuğa yönlendirdi.

2) Sinema kariyeriniz nasıl başladı? Hatırlıyorsanız, ilk set gününüzü anlatır mısınız?

1966-1968 döneminde Jandarma olarak vatani vazifemi yapmak üzere Diyarbakır’a gittim. Görevim şoförlüktü ve kademedeki arkadaşlara yardımcı olmak için her fırsatta onların yerine göreve ben giderdim. Niyetim şoförlüğümü geliştirmekti. Bir müddet sonra Lice Karakoluna görevli olarak gittim. Orada 7 adet atımız vardı. Arabanın gidemediği olay yerine atlarla gidildiği için ben hep karakolda kalırdım. Bir gün komutanım karakola geldi ve benim uzaktan dalgın dalgın yürüdüğümü görünce yanına çağırdı. Nedenini sorunca “Komutanım ben terhis olunca oyuncu olmak istiyorum, izin verirseniz ata binmeyi öğrenmek ve ben de sizlerle birlikte göreve gelmek istiyorum.” dedim. Amacım araba-at-silah  kullanmayı tam olarak öğrenmekti ve bunu anlatınca izin çıktı. 1968 yılında askerlik görevinden terhis oldum. Hedefim sinemanın kalbi olan İstanbul’a Yeşilçam’a gitmekti. 1968 yılının Eylül ayında İstanbul’a geldim. Yeşilçam sokaklarında dolaşmaya başladım. Zaman içerisinde Yılmaz Atadeniz’le tanıştım ve ilk kez Yılmaz Atadeniz’in yönettiği ‘Çakırcalı Mehmet Efe’ filminde oynadım. Filmde Kartal Tibet, Hülya Darcan, Yılmaz Köksal, Atilla Ergün, Reha Yurdakul, Süleyman Turan, Mehmet Ali Akpınar ve ben Yılmaz Bora...

*Fotoğrafı büyütmek için üzerine tıklayınız.

Bir sohbet anında Yılmaz Köksal ağabeyle konuşurken adımı soyadımı söyledim; zira gerçek adım Selami Yılmaz Göksal. Sinemada Bora soyadını kendime yakıştırmıştım. Yılmaz ağabeyde şakayla karışık ‘Ben Yılmaz Köksal, sen Yılmaz Göksal… En iyisini yapıp değiştirmişsin…’ dedi. Setin ilk sahnesinde Kartal Tibet’in arkadaşlarından birini oynuyorum. Kostüm Efe kıyafeti bu arada heyecandan dizlerim titriyor. Allah’tan film boyunca tek lafım var o da: “Efem burada da geçit yok.’’ Birbirinden usta oyuncularla oynamak onlardan bir şeyler öğrenmek için tüm boş vakitlerimi kamera arkasında onları izleyerek geçirirdim. Bu arada o repliği söylerken dizlerimin bağı çözüldü o anı ömrüm boyunca unutamam

7 filmde Yılmaz Bora olarak oynadım; Ringo Vadiler Aslanı, Zorro, Zorro Kamçılı Süvari, Ebu Müslim Horosani, Malkoçoğlu Akıncılar Geliyor, Osmanlı Kartalı… Rollerim dikkat çektiği için Amber (Kanlı Beşik) filminden sonra Yılmaz Şerif olarak başrollere kadar geldim. O sıralar moda olan cep fotoromanlarında da oynadım.

3) Ardı ardına oynadığınız filmlerde ne tür zorluklarla karşılaştınız?

Öncelikle sıkıntımız bonoları kırdırıp geçinebilmek ve kostüm almaktı. Dönem filmleri hariç diğer filmlerde tüm oyuncular role göre giyinirlerdi. Bir minibüs üstünde valizlerimiz hepimiz aynı arabada mekâna hareket ederken tek düşüncemiz kıyafetlerimizi kırıştırmamak ve bir an önce mekâna varmaktı. İnanıyorum ki tüm Yeşilçam emekçileri benim gibi düşünüyordur. Aklımıza ilk gelen şey mekâna yakın bir kahvehane olsun da sıcak çayımızı içelim. Çok zor şartlarda çekimler gerçekleştiriyorduk. Her şeyden önce 35’lik siyah-beyaz veya renkli filmler dışarıdan geliyordu ve pahalıydı. Özellikle film yakmamaya dikkat eder, elimizden geldiğince provaları çok yapardık. Kavga sahneleri dâhil tek çekimde işi bitirirdik. Sufle ile oynardık ve sonradan seslendirme yapılırdı. Dolayısıyla zorluklar para, kostüm ve film yakmadan oynamaktı. En büyük keyfim dublajdan sonra filmimi stüdyoda izlemek olurdu. Afişler ve lobiler basılır Türkiye genelindeki işletmelere gönderilirdi. Bazı filmlerimde galalara gider orada sahneye çıkıp halkın soracağı soruları cevaplardım ve bu en büyük mutluluğum olurdu. Sinema oyuncusunun özü sevdası aşkı seyirciden aldığı alkıştır.

4) Çalışma disiplini açısından kendinizi nasıl değerlendiriyorsunuz? Rolü üzerine düşünen bir oyuncu muydunuz yoksa her şey sette başlayıp sette mi bitiyor?

Yaptığımız işin milyonlarca seyirciyle buluşacağı ve o dönem Türkiye genelinde yazlık ve kışlık sinemaların 3.000 adet olduğunu düşünürsek özellikle sinemaların en az 1.000 veya 1.500 kişilik kapasitelerde olması bana göre her filmin kalabalık kitlelere hitap etmesi işimize disiplinli çalışmamız gereğini verirdi. Başarı, işi sevmek ve disiplinli çalışmayla kazanılır. Oynadığım her filmde bana verilen karakteri canlandırabilmem için senaryoyu defalarca okur, kafamda sahneleri canlandırır ve sete öyle giderim. Senaryodaki karakterlere uygun oyuncular seçilir, dolayısıyla kimse o karakterin dışına çıkamazdı. Her senaryoda farklı karakterleri oynamak mecburiyetinde olduğumuz için insanları etüt eder ve o karaktere göre beyazperdede canlandırırdım. Her filmde kendimi farklı bir karakter olarak görür ve mutlu olurdum.

*Fotoğrafı büyütmek için üzerine tıklayınız.

5) İzleyicilerimiz sizi ağırlıklı olarak hareketi bol filmlerden tanıyor. Oynadığınız önemli filmlerle ilgili anılarınızı ve sizin için ne ifade ettiklerini anlatır mısınız?

O dönemlerde bana verilen roller dram-avantür ve macera filmleri idi. Birkaç film hariç; Örneğin ‘Oku / Beşikten Mezara Kadar’ adlı bir köy öğretmenini oynadığım film, beni ilk okul yıllarıma götürdü. Çekimlere başlamadan önce tanıdığım öğretmen arkadaşlarımdan gerekli bilgileri alıp sete öyle gidiyordum.

‘Son Duanı Et’ isimli filmde bol kavga ve entrika vardı. Osman Fahir Seden yönetiminde Figen Han ve Eşref Kolçak’la beraber oynamıştım. Polislere yakalanmamak için bir evin balkonundan atlamam gerekiyordu. Kamera hazırdı ve bana komut verildi. Koştum balkonun kenarından kendimi yere bıraktım ama havada pantolonumun arası sökülmüş farkında değildim. Role kendimi epey kaptırmıştım… Osman Ağabey ‘stop’ demeye kalmadan ayaklarım yere değdi. ‘Hayırdır hocam?’ dedim, ‘Stop dediniz?’. Osman F. Seden gülerek ‘Yılmazcığım aynı pantolondan yedeğin var mı?’ deyince şaşırdım. ‘Yok hocam…’ dedim. ‘Mola…’ dedi, ‘Hemen Yılmaz’ı en yakın terziye götürün, pantolonu diksinler…’ Tabi en kısa zamanda sete kaldığımız yerden başladık.

Bir gün sete Tanrıdağ Film’den bir arkadaş geldi. Yönetmenle konuştuktan sonra yönetmen bana “Yılmaz arkadaş bir film teklifi için gelmiş sana, mola veriyorum git görüş” dedi. Tanrıdağ Film bol yılanlı ‘Şahmeran’ filmini çekecekmiş. Yılanların şahını oynayan kadın yılanlarıyla şov yapan birisiymiş. Benimle çalışmak istediklerini, eğer teklifi kabul ediyorsam akşam büroya gidip yılanlı kadınla tanışmamı ve uygun görürsem kontrat imzalamamı söyledi ve gitti. Tanrıdağ Film’e gittiğimde Melahat Gürses ve yönetmen Rahmi Kafadar karşıladı beni. Konuyu kısaca anlattılar. Birazdan yılanlı kadının gelip benimle tanışacağını söylediler. Bir müddet sonra isminin Semra Özgen olduğunu öğrendiğim hanımefendi geldi. İşin ilginç yanı görüşmeye beline yılanı dolayıp gelmesiydi. Kısa bir tanışmadan sonra anladığım bu rolü benden başka kimsenin kabul etmediğiydi. Melahat Hanım ikimizin uyumlu olduğunu söyledi. Yılanların sahibesi şöyle bir bana baktı ve dedi ki “Bu gördüğün en küçük Boa yılanı, daha büyükleri de var. Sen korkmayacak mısın benimle ve yılanlarla oynamaktan?’ Güldüm. ‘Siz korkmadığınıza göre benim korkmama bir neden yok.’ dedim. ‘Ben yıllardır yılanlarla şov yapıyorum ve şerbetliyim yılanlara karşı…’ dedi. Bir anda aklıma geldi, ‘Ben de aşureliyim…’ dedim. Gülüştük. Neticede 45 gün içerisinde ‘Şahmeran’ filmini bitirdim. Yeşilçam yıllarındaki anılarım ve farklı çalışmalarım kurutulmuş bir buket çiçek gibi anılarımda yer alır. Yaşanması gerekeni yaşadık… Ne mutlu ki o günleri görebildim ve bugünlere gelebildim. Geçmiş, geleceğin kılavuzudur.

6) Usta bir oyuncu olarak, “keşke oynamasaydım” dediğiniz ve “keşke o filmde ben de oynasaydım” dediğiniz filmler var mı?

Yeşilçam’da ‘keşke’lerim o kadar çok ki… Önceliklerim arasında maddi imkânsızlıklar yüzünden oynadığım 3 filmim ilk sırada yer alır.

Bunun yanı sıra aynı filmde rol almak istediğim oyuncu arkadaşlarım da var. Ama ne yazık ki kısmet olmadı. Bazen kendime sorarım acaba; ‘Keşke’siz bir hayat var mıdır?’ diye. Şimdi 1974 yılına dönmek istiyorum. Unutamadığım en önemli keşkem; İtalyan yönetmen ve yardımcıları Türkiye’ye, ‘Tom Braks-Üç Otuz Para’ filmini çekmek için bulunduğumuz platoya gelmişler. Dikkatimi çekti kendi aralarında bize bakarak bir şeyler konuşuyorlardı. Mola verdiğimiz için dinleniyorduk. Aralarından bir kişi yönetmenimizin yanına gelerek aralarında bana bakarak bir şeyler konuştular. Sonra yönetmenim bana seslendi “Yılmaz oğlum arkadaşlar İtalya’dan gelmişler, dikkatlerini çekmişsin seninle konuşmak istiyorlar yanlarına bir gidiver” dedi. Yanlarına gittiğimde yönetmen dedikleri arkadaş bir müddet bana baktı ve sonra İtalyanca yanındakine bir şeyler söyledi. Beni tanıştıran arkadaş “Yönetmenimiz fiziğini ve gözlerini çok beğendi, eğer imkânın var ise seni İtalya’ya davet ediyor. Bir müddet kurs aldırdıktan sonra seni kovboy filmlerinde oynatmak istiyor…’ dedi. Hayatım boyunca alacağım en güzel teklifti ama ne yazık ki mutluluğum kısa sürdü. Zira o dönemlerde elimize nakit para çok az geçiyordu. Maddi imkânsızlıklardan dolayı gidemedim. İşte benim hayatımdaki en büyük ‘keşke’lerimden biri… İşin tuhafı, çekmiş olduğumuz bu kovboy filmi ne yazık ki yarım kaldı. Hatıra olarak o filmin çekimlerden birkaç fotoğrafımdan başka hiçbir şey kalmadı.

7) Sitemiz sinemamızın Üçüncü Adam’ları, emektarları üzerine bir site. Bizler çalışmalarımızda sıklıkla, onların hak ettikleri değeri göremediklerinden bahsediyoruz. Siz bu konuda ne düşünüyorsunuz?

Yeşilçam’da hiçbir film o güzel, iyi niyetli, mert Üçüncü Adamlar olmasaydı çekilemezdi. Ama ne yazık ki o güzel insanlar hak ettikleri değeri göremediler. Hayatlarının  en güzel yıllarını Yeşilçam’a veren arkadaşların çoğuyla ayrı filmlerde bir araya geldiğim için oynadıkları filmlerde yaptıkları fedakârlıkları inkar edemem. En iyi yumruk atan veya alan, en iyi düşen, en iyi dövüşen ve verilen rolleri hakkıyla oynayan o güzel insanlar ne yazık ki yaşlılıklarında mutlu değillerdi. Düşünebiliyor musunuz, sen ömrünü Yeşilçam’a ada ve karşılığında vefasızlık gör. Onlar ki oynadıkları her filmde ellerinden gelenin fazlasını vererek kan ter içinde rol yaparak ve bu zorluğa rağmen bana mısın demeden mutlu mesut evlerinin yollarını tutmuşlardır. Ne yazık ki günümüzde o güzel insanların kapılarını çalan hal hatır soran sizden başka kimsenin kalmamış olması aslında üzüntü verici. Onların bekledikleri sadece bu… Aramızdan ayrılan Üçüncü Adamlar da böyle vefasızlıktan, ilgisizlikten, bakımsızlıktan Yeşilçam’a ve hayata veda etmişlerdir…

8) Türk Sineması’nın dününü ve bu gününü değerlendirir misiniz? Sizce sinemamız neredeydi, şimdi nerede?

Dünü Yeşilçam’dır… O yıllarda çekilen renkli ve siyah beyaz filmler ne yazık ki para ve teknoloji bakımından imkânlar kısıtlı olmasına rağmen kaliteli oyuncular ve Üçüncü Adamlar sayesinde Türkiye genelinde halkımız tarafından alkışlarla izlenmiştir. Maddi imkânı olan prodüktörler haricinde, Türkiye’de bölge film işletmecilerinin senetleri sayesinde filmler çekilmiştir. Hatta aldığımız senetleri kırdırır geçimimizi  sağlardık. Senetler eksik kırılırdı ama Yeşilçam’ın dününde sinema aşkı ve disiplini ön plandaydı. Hiçbir oyuncu aldığı ücretin az veya çok olmasını önemsemezdi, oynadığı filmlerin iş yapması alkış alması onların en büyük mutlulukları olurdu. İşte bu inançla Üçüncü Adamlar her zaman Yeşilçam’da iş bulabildiler. Dün olmasaydı bugün olmazdı. Bugüne geldiğimizde dizi-film sektörü gelişmiş durumda. Televizyon kanallarına diziler çekiyorlar ve oynayan her oyuncu nakit parasını alabiliyor. Set imkânları olabildiğince rahat… Kostüm sıkıntısı, yemek sıkıntısı yok. Bu nedenle güzel imkânlar sonucu ortaya güzel diziler ve filmler çıkıyor. Ne mutlu ki bugünleri gördük ve bu sektörün içerisindeyim. Önemli olan dünü unutmamaktır.

9) Yılmaz Şerif olarak, hayal ettiğiniz yerde misiniz?

Hayalim Yeşilçam’da olmaktı; Oldum. Belirli bir yere geldim. Şükürler olsun ki bugün dizilerde ve filmlerde kendime yakışan rolleri  canlandırıyor ve ben de büyük tutkuyla bağlandığım oyunculuğa devam ediyorum. Tümay Özokur ajansım sayesinde yavaş yavaş tekrar tanınıp işime dört elle sarılıyorum. Allah’ın verdiği ömür boyunca, çalışabildiğim kadar setlerde olmak istiyorum. Umarım bu en son hayalim gerçek olur. Biliyor musunuz, sinema hayalin ta kendisidir! İşte bu düşünce içerisinde var olabilmek için çalışıyorum ve bundan çok keyif alıyorum. İyi ki Yeşilçam’dan sonra böyle güzellikler görebildim ve bu güzelliklerin içerisindeyim.

10) Sitemiz aracılığı ile bu mesleği yapmak isteyen okuyucularımıza söylemek istedikleriniz var mı?

Mesleğimiz bir sevda işidir. Çok sevmek lazım… Bu konuda beni etkileyen atasözüyle devam etmek istiyorum; Sabır en büyük ilaçtır, başlangıcı acı sonu tatlıdır.

Oyunculuk sabır işidir. Öncelikle sabırlı olmasını öğrenmek gerekir. Yaşı ne olursa olsun yetenekli ve güzel insanlara sektör her zaman kapılarını açar. Yeter ki içinizdeki kabiliyeti dışarı yansıtmasını bilin. Günümüzde ders veren eğitim kurumları ve özel yerler var. Kamera önü oyunculuk, senaryo okuma teknikleri, dövüş sanatları gibi oyunculuk için gerekli olan dersler verilmektedir. Eğitimli olarak mesleğe adım atarlarsa ve yetenekleri varsa neden olmasın? Cümlenin başında vurguladığım sabır, burada meyvesini verir. Tüm oyuncu olmak isteyenlere başarılar  diliyorum.

Değerli Erhan kardeşim, bu vesileyle geçmişten günümüze kadar Yeşilçam’a emek veren ve aramızdan ayrılan güzel insanlara Allah’tan rahmet, yaşayanlara da sağlık, mutluluk ve huzur dolu yaşamlar diliyorum.

Üçüncü Adam sayfanızı candan kutluyor, başta siz olmak üzere, emeği geçen her dosta saygı ve selamlarımı sunuyorum.

Sayfanız hep canlı kalsın

Hoşça kalın

_________________

Yılmaz Şerif

14.10.2016 / Mersin

 

.::Sinema Sanatçısı Mustafa Suphi Baltacı Hayatını Kaybetti::.

Yeşilçam’ın birçok ünlü filminde rol almış Mustafa Suphi Baltacı’yı dün kaybettik. Baltacı bugün sessiz sedasız Kırkpınar’da toprağa verildi. Hiçbir ajanstan ne haberi ne de tek kare fotoğrafı geçti.

Oysa Baltacı; Kuşatma, Yoksul, Azap, Fikrimin İnce Gülü, Gölet, Japon İşi, Kiracı, Yolun Sonundaki Karanlık, Aşka Vakit Yok, Bıçkın, Can Borcu, Yedi Uyuyanlar, Öğretmen, İnatçı, Fazilet, Zehir Hafiye, Kiraz Çiçek Açıyor, Seni Seviyorum Rosa, Arayış, İstanbul Kanatlarımın Altında, Böcek, Yara gibi sinema tarihine damga vurmuş filmlerde rol aldı.

*http://www.radikal.com.tr

.::Emektar Kavgacımız Mehmet Uğur Hakkında Son Bilgi::.

Sevgili dostlar bildiğiniz üzere geçen günler içerisinde, sinemamızın emektar kavgacı karakter oyuncularından ve dublörlerinden Mehmet Uğur ağabeyimizin bir iş kazası geçirdiği haberini sizlerle paylaşmıştım.

Pazar günü kendisi ile telefonda görüştüm ve kazanın ayrıntıları ile şu anki durumunu öğrendim. Kaza, Mehmet Uğur ağabeyimizin tahta bacak gösterisi yaptığı esnada gerçekleşiyor. Gösterinin bitimi ardından, sahneden çıkmak adına geri adım attığı sırada, yerdeki ipe takılan tahta bacağı dolayısıyla hakimiyetini kaybedip 3 metreden aşağıya düşüyor. Düşme sonrası gittiği doktor, kalça kemiğinin kırıldığını, 1 ay boyunca hiçbir şekilde hareket etmeden, yatıp dinlenmesi gerektiğini söylemiş.

Kendi ile görüştüğümüzde, “Ne yapayım Erhancığım, ne sağa dönebiliyorum ne sola… Öylece yatıp dinleniyorum… 1 ay böyle yatmam gerektiğini söyledi doktor…” demesi üzerine, “Biliyorum ekmek parası ama artık gösteri yapmayı bırakacaksın değil mi ağabey? Geçen zamanlarda da bir kaza geçirmiştin. Artık dinlenmen gerek…” dedim. Yıllarını bu mesleğe vermiş değerli sanatçımız, üzgün bir ses tonuyla “Zaten bırakmak zorundayım Erhancım… Artık bu rahatsızlığın ardından gösteriye çıkamam…” dedi. Üzülüyordu ama artık ilerleyen yaşının ve sağlık durumunun buna müsaade etmeyeceğini biliyordu. İyi dileklerimi sunup, yakın zamanda ziyaretine gideceğimi belirterek telefonu kapattım.

Konuştuğum kişinin, yüzlerce filmde surlardan atlamış, camlardan çıkmış, birçok sinema yıldızının dublörlüğünü yapmış, sinemamızın en atletik kavgacı karakter oyuncularından biri olduğunu bir daha belirtmek istiyorum…

Tez vakitte iyileşip, o çok sevdiği Gazeteci Erol Dernek sokakta ağır adımlarla yürüyüp, dostları ile sohbet etmesi dileğiyle….

Selam olsun sana Mehmet Uğur ağabey…

________________________________________________________

*Mehmet Uğur ağabeyin telefonu; 0531 968 74 71

Kendisini arayın dostlar… Çok mutlu olacaktır… Çünkü şimdilerde köşelerine çekilmiş/çekilmek zorunda kalan sinema sanatçılarımızın, siz değerli izleyicilerinden başka kimseleri yok… Emin olun yok… Şükürler olsun, Mehmet Uğur ağabeyimizin bir ailesi ve aslan gibi evlatları var ama, sizlerden gelen bir telefonun, onu nasıl mutlu edeceğini tahmin dahi edemezsiniz…

.::Değerli Karakter Oyuncularımız Hasan Yıldız ve Ziya Özanlar, Selahattin Fırat’ı Evinde Ziyaret Etti::.

Türk sinemasının üç değerli karakter oyuncusu bir araya geldi ve bu güzel kareler ortaya çıktı. Bu güzel Türk sineması ruhunu kaybetmediğiniz için sizlere sonsuz teşekkürler…

Alttaki fotoğrafta Hasan Yıldız, Selahattin Fırat ve Ziya Özanlar, eski günleri yad ediyorlar…

.::Usta Sanatçımız Ekrem Gökkaya, Geçirdiği Kazanın Ardından, Güzel Haberlerle Bizlerle::.

Sevgili okurlarımız, geçen ay içerisinde evlilik telaşımdan dolayı bazı haberleri sizlerle paylaşamamıştım. Bu haberlerden biri de, değerli sanatçımız, yaşayan efsane Ekrem Gökkaya’nın geçirdiği kaza ve kaza sonucu rahatsızlanmasıydı. Haberi görmüş, çok üzülmüş ama siz değerli okurlarımızla paylamamıştım. O günlerde, bu talihsiz kazayı, değerli sanatçımız aşağıdaki cümlelerle facebook hesabından duyurmuştu;

“Dostlarım, arkadaşlarım bir kaza geçirdim. Sağ el bileğim kırık, leğen kemiğim çatlak. 45 gün yatmam gerekiyormuş. Dualarınızı bekliyorum, hepinize sonsuz sevgiler.”

*Bu fotoğrafta sanatçımız hastaneye götürülüyor.

Kendisi hastanedeki tedavisinin ardından evinde istirahat etmeye başladı ve şükürler olsun ki günden güne iyileşiyor.

*Ekrem Gökkaya’mız evinde dinlenmekte ve her geçen gün daha da iyiye gitmekte…

Değerli sanatçımıza bir kez daha acil şifalar diler, saygı ve selamla ellerinden öperiz.

Üçüncü Adam

.::Günay Kosova Röportajı / 2. Bölüm: “Neymiş efendim, parasını alamıyormuş, onun için sinemayı bırakmış. Ne bırakması? Sinema bırakılmaz! Sinema nerede bırakılır biliyor musun; Mezarda!”::.

Günay Kosova;

Benim yaptığım işler şöyle; Katiyen porno çekmedim… Hayatımda erkek soymadım… Hep komedi… Erotik-komedi yani… Öyle bir şey yapsam utanacağım çünkü… Niye? Benim burada sülalem 300 kişi. En aşağı 20 tane hacı var. Ben öyle bir şey yapsaydım, beni keserlerdi. Bana mahsus arkadaşlarım, gırgır olarak “seni gidi pornocu” derler. Halbuki yok. Bir tane öyle film çektiğimi yazsınlar adamı mahkemeye verir, mahvederim. Bir sürü tazminat alırım… Ha ben kadını soydum. Soydum ama sokakta soymadım, banyoda soydum. Banyoda zaten kara çarşaf kullanamazsın. Yatakta soydum. Hiçbir zaman komedi çizgisinin dışına çıkmadım. Yani soyduysam birilerini, yerinde soydum…

Ben filmimi çekerdim, işçilere parasını dağıtırdım, buradan (Beyoğlu’ndan) Beşiktaş’a yayan giderdim. Bak dikkatini çekerim; Prodüktörüm, rejisörüm, senaristim… Yayan bir şekilde Beşiktaş’a, oradan da bir motor ile karşıya… Oradan da eve yayan giderdim. Ama hiçbir emekçinin parasını kesmedim. Ben o emekçiye parasını vermeyip, taksi ile de gitmesini bilirdim ama onu yapmadım… Çünkü ben oradan geldim, en dipten geldim. Acılarını biliyorum. Ben böyle dikkatli davrandım davranmasına ama Yeşilçam’da herkesten de alacağım var, maddi manevi… Kimseye borcum yok şükür… Biri çıksın; “Bana borcu var…” desin… Bir de bu lafımı hiç unutma; Yeşilçam’dan ben alacaklıyım diyen bir insan duyarsan, bana gönder, ben ödeyeceğim o borcu… Yalan! Yeşilçam, revaçta olmayan, tutulmayan, yanlış yapan, kapris yapan insanları silkeledi! Neymiş efendim, parasını alamıyormuş, onun için sinemayı bırakmış. Ne bırakması? Sinema bırakılmaz! Sinema nerede bırakılır biliyor musun; Mezarda! Öyle bir hastalık ki, eroinden beter. Tüm yapımcılarla çalıştım. Türk sinemasında tüm yapımcılar birbirine rakiptir ama benle hiçbiri rakip olmadı. Niye? Hepsinde işçilik de yaptım, onun için… Ben onlarla çok iyi dostum. Bak bunu kitabımda yazacaktım, sana söyleyeyim. Yeşilçam’da iş bulamayanlar, reklam sektörünü yarattılar. Oraya kaydılar demiyorum, yarattılar mecburen. Sinan Çetin mesela… Daha söyleyecek çok şey var bu konuda ama kitaba kalsın devamı.

En değerli, en temiz olan insanlar onlar, karakter oyuncularımız… Bazıları onların sırtına basarak yükseldiler… Bak bu lafımı da hiç unutma. Birçoğumuz, hele de jönler, o kavgacıları, karakter oyuncularını hep çok sevdik, sahip çıkmaya çalıştık… Onlar olmasaydı Cüneyt Arkın’lar, Kadir İnanır’lar olmazdı. Gel… Git… Öl… Düş… Kalk… Oradan atla… Zıpla… Ayağı kırılır, 300 lira verir mesela prodüktör, gider hastaneye… Hepsi kahraman, hepsi! Yeşilçam Sokağı’ndan, hemen hemen her gün 10 tane minibüs kalkardı eskiden.

Bak sana bir şey söyleyeyim. Çok para kazanmıyorduk ama aç da kalmıyorduk. Yani başka işe o değeri versen, belki kazancının iki misli kazanacaksın ama olmuyor… Kopamıyorsun… Şimdi diyorlar ki; “Sinemada kazandı, başka yere yatırım yaptı…” Bir isim söylesinler bana, başka yere yatırım yapan…. Hadi bak sinema ile ilgileniyorsun, sinemadan kazandığını başka yere yatırmak nasıl olur söyle… Yok öyle bir şey… Yalan söylüyorlar. Sinemadan yüz bulamayan insanların palavraları, iftiraları bunlar.

Bana dostlarım Yeşilçam’ın bitmez deryası, Anadolu’su derler… Ben de onlara; “Ben öyle büyük adam değilim… Sinemanın neferiyim, emektarıyım… Hiç bir zaman kendimi bir yerde görmedim…” derim. Mesela Ankara’dan ödül aldım, 50. yıl onur ödülü. Ankara Üniversitesi çağırdı sinema ile ilgili konuşmaya ama gidemedim. Eğer burada olursa seve seve yaparım.

Okurlara tavsiyem sinema sevgilerini hiçbir zaman eksiltmesinler. Sinema dünyada ki en büyük sanat kolu! Bütün sanatları içinde barındıran, tek sanat dalıdır sinema… Sinemayı hayatınızın içinde her zaman barındırın, çünkü sinemadan öğreneceğiniz çok şey var…

2. BÖLÜMÜN SONU

Röportajımız henüz bitmedi, devamı gelecek sevgili dostlar. 🙂